Παιδιάστικες συμπεριφορές ενηλίκων

Η Μάρω είχε την φήμη του δύστροπου ανθρώπου στο σχολείο όπου εργαζόταν.

 

Οταν άκουγε τον Δ/ντη της να δίνει συγχαρητήρια σε κάποιον συνάδελφό της, αυτή ένιωθε άσχημα. Κάποιος θα έλεγα ότι ζήλευε. Αλλά και όταν εξέφραζε μια γνώμη που δεν γινόνταν δεκτή μετά συμπεριφερόταν «εκδικητικά» με ένα παθητικο-επιθετικό τρόπο: εξέφραζε τον θυμό της με έμμεσους τρόπους, όπως αγνοούσε τα αιτήματα και τα e-mail των συναδέλφων, και  «σαμπόταρε» υπόγεια τις συνεργασίες της με τρόπο που ενώ κανείς δεν μπορούσε να την κατηγορήσει, ένιωθε ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή τη συνεργασία.

 

Οταν αποφάσισε να κάνει κάτι για τον εαυτό της, είδε ότι αυτόματες σκέψεις του τύπου «Κανείς δεν με σέβεται», «Είναι όλοι τους τόσο άσχετοι», ήταν απόρροια του τρόπου να προστατέψει τη αυτοεκτίμησή της, εγκαθιδρύοντας και τηρώντας απαρέγκλητα έναν κανόνα: «Αν δεν προστατεύω τον εαυτό μου, θα με πιάνουν κορόϊδο». Συνειδητοποίησε ότι φέρονταν σαν οργισμένη έφηβη (χτυπώντας την πόρτα, φωνάζοντας και κλειδαμπαρόνοντας τον εαυτό της στο δωμάτιό της κρατώντας μούτρα).

 

Η Μάρω αποφάσισε να μην παίρνει τα πράγματα τόσο προσωπικά και ότι ο κόσμος δεν είναι δίκαιος και ότι θα πρέπει να ζήσει με αυτή την παραδοχή. Από τη στιγμή που αποφάσισε  να φέρεται ως υγιής ενήλικας, είδε  ότι βελτιώθηκε η επικοινωνία με τους συναδέλφους της, οι απόψεις της γίνονταν σεβαστές και γενικά είχε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.